فکر میکنم به هزاران باری که ایمپالسیو عمل کرده ام، فکر میکنم به هزاران باری که یکطرفه به قاضی رفته ام، فکر میکنم به هزاران هزار باری که زود قضاوت کرده ام. من آدم عجولی هستم، عجول هستم و زود قاطی میکنم! ظاهرا مهربان و دلسوزم اما ته دلم بدجنسی هایی هم دارم، ته دلم تا جو علیه من میشود به آب و آتش میزنم که شده حتی با دروغ خودم را بیرون بکشم. بدی ماجرا اینجاست که به خودم همیشه حق میدهم که به هرچیزی اعتراض کنم، گاهی این وسط یک تلنگرهایی میخورم، تلنگر برای اینکه چشمم راباز کنم و ببینم که کجای ماجرا ایستاده ام و من اینجای ۲۷ سالگی جای خوبی نیستم. همچنان وابسته و عجول و بی پروا، همچنان غرغرو، تنها جایی که من شخص خودم را کنار میگذارم در قبال جان مریض هاست وگرنه هرجا که به ضررم باشد سخت قدم میگذارم و این خطرناک است.
داشتم برای سال یکم میگفتم که او چه پسر آرامی بود توی دانشکده و حالا چطور با سال پایین و چطور با بقیه رزیدنت ها صحبت میکند، نگفتم که چطور با من حرف میزند البته. خواستم بگویم این سیستم بهداشت و درمان زپرتی کشور با این سهمیه های ناعادلانه چه بر سر روحیات آدم می آورد، حالا گیرم بهترین جراح مغز دنیا هم که بشود یا خودم بهترین نورولوژیست دنیا هم باشم اگر بلد نباشیم زندگی کنیم هیچوقت شاد نخواهیم بود.
او وقتی قاطی میکند مرا با زیردست هایش یا حتی هم رده هایش، وقتی خستگی بیمارستان را میاورد خانه، او وقتی دیگر اویی که بود نیست، او وقتی شروع میکند با فریاد صحبت کردن و با حرص بغل کردن و ایراد گرفتن و مسخره کردن، او دیگر او نیست. حالا گیرم توی محیط کارش بهترین باشد. من که فقط توقع دارم و درکش نمیکنم و وقتی داد میزند سریع قهر میکنم و هرچه تا کنون بخشیده ام به رویش میاورم و مسخره اش میکنم، من هم اشتباه میکنم، من هم دیگر آن دختر مهربان و شوخی که بودم نیستم من هم عوض شده ام. بهتر است هردویمان تجدید نظر بکنیم.
نگاه میکنم به آسمان زرد کم عمق
هم ,میکنم ,ام ,چطور ,حالا ,فکر ,میکنم به ,من هم ,او وقتی ,فکر میکنم ,که به
درباره این سایت