کل نفس ذائقه الموت، ثم الینا ترجعون

پدر دوست خواهر که به سفارش من توی این بیمارستان بستری شده بود، فوت کرد. آقای ۶۴ ساله بدون هیچ بیماری زمینه ای، دو دختری که عروسیشان را ندید، روزهای بسیاری که بعد از این خواهند آمد و داغی که تا نهایت بر دل دخترها خواهد ماند. نمیدانم وصیت نامه ای نوشته بود یا نه، گمان نمیکنم.

کرونا بدجور دارد میکشد. مثل صحنه نبرد نابرابری که دشمن انداخته باشدمان توی دریایی تا غرق شویم. زمان آهسته میگذرد، روزها رد نمیشوند

نشستم کلی گریستم، ولی چه فایده، عکس پرنده کنار اسم آدم که میاید یعنی فوت کرده، حالا خانواده اش حتی نمیتوانند برای خاکسپاریش بروند، روی ماهش را ببینند و با او وداع بکنند، کسی نمیتواند برود خانه شان همدردی بکند، دنیای عجیبی شده است.

پ.ن۱. خیلی دوستت دارم عزیز دلم

پ.ن۲. صفحه ۲۲۹ کتاب مریت فارسی، آخر مبحث نوروسارکوئیدوز، نامه من است، اگر روزی من هم در این جنگ شکست خوردم بخوان.

پ.ن۳. خدایا شکر.

نگاه میکنم به آسمان زرد کم عمق

گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان، نگاه دار سر رشته که نگهدارد

مال بیست و یکم مرداد