به تو ای دوست سلام

یعنی من به غایت تمام بی رحمم و جوری وقتی از دست او لجی میشوم علیهش چیز مینویسم که بعد ترش خودم که میخوانمش واقعا دلم بیشتر به حال او می سوزد.

چند وقتی اینجا را بستم که با هم بیشتر حرف بزنیم و زدیم، حالا که بازش کردم باز نمیخواهم به نامه رسانم بدل بشود. همین فقط یک جایی باشد برای جمع کردن خاطراتم خوب است، و من یک هفته کامل که خوشحالم چیزی معمولا نمینویسم و دقیقا روزی که حرصم گرفته مینویسم و بعدش احتمالا خواندنی فکر میکنم چقدر همیشه غصه دار بوده ام.

در مورد وقایع اخیر ایران چیزی نمینویسم چون تصمیم دارم فراموششان کنم همین.

در مورد فاسیکولاسیون و ترک قهوه که اذیتم میکند مثلا ترجیح میدهم بنویسم که چقدر مادر بیچاره ام را ترساند.

در حال حاضر در فاصله یک روز مانده به امتحان هستم و اصلا آماده نیستم، امتحان قبلی را نمره اول شدم و تازه استاد بلادی هم یک بسته علی تی به من جایزه داد ولی این یکی را گند میزنم.

الان سونو و نوار عصب را از نظر تکنیکی خوب انجام میدهم ولی از لحاظ تفسیر هنوز ایراد دارم و قدم و تصمیم بعدیم تسلط روی نوار عصب و نوارمغز است.

از اینکه بچه دار شدن را موکول کردم به ۲۹ سالگی واقعا راضیم و خوشحال و حس اینکه در این شرایط مادری هم بکنم و غصه یک موجود کوچک را بخورم دیوانه ام میکرد. پس در حال حاضر همه چیز زندگیمان استیبل است.

اینکه چقدر دروغ خط قرمز من است همه فهمیده اند و اینکه در بدترین شرایط هم راست میگویم را نیز همه میدانند و به این موضوع از ته دل میبالم چون او هم همین است و راست واقعا راحت و دلچسب است گرچه به ضررت باشد.

نگاه میکنم به آسمان زرد کم عمق

گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان، نگاه دار سر رشته که نگهدارد

مال بیست و یکم مرداد