گره بزن آن زلف مست را

بار چندمی نیست که یک آهنگ جوری حواسم را ببرد که راه را اشتباهی بروم.

عشق معجزه خدا هست، مثل همه حس های خوب دنیا، و سوختن در آن آنقدر زیاد آدم را می پزد که هیچ عبادتی شاید توانش را نداشته باشد.

چقدر قشنگ است که از بدی ها بیاموزی که بدی نکنی، از خوبی ها خوبی بیاموزی، آنقدر از یک شعر لذت ببری انگار آخرین چیزی باشد که داری میخوانی، آنقدر از یک بوسه لذت ببری که انگار آخرین بوسه عمرت است، آنقدر از کارهای کوچک و دم دستی مثل آشپزی لذت ببری که انگار داری یک شاهکار خلق میکنی. و آنقدر از رکعت های نمازت لذت ببری که انگار قرار است آخرین نمازت باشد. گرچه از حرف تا عمل راه زیاد است.

ده تا کشیک دیگر از رزیدنتی مانده، یادم است یک روزی یک جایی توی همین وبلاگ کشیک های سال یکیم را میشماردم، رسیده بود به ۹۰ تا ۱۰۰ تا ۱۲۰ تا، حالا جایی آخرهای سال سه فکر میکنم چقدر همه چیز زود گذشت و چقدر از همه اطرافیانم چه خوب و چه بد متشکرم که مرا بزرگ کردند، حالا همه آنچه که برایش تلاش میکنم در کار این است که نورولوژیست خوبی باشم. آدم خوبی باشم و CIDP خانم ۲۰ و خورده ای ساله را میس نکنم که بعد از ۵ سال bedridden دست اتندی در تهران برسد.

پ.ن: من تشخیصی برای بیمار از روی ایمیج گذاشتم، همه مخالفت کردند و مسخره شدم حتی. و من پای حرفم ایستادم و بعد یک روز نهایت استاد خودش درآمد و گفت که نظرم درست بوده و گفت کیس ریپورت کنین مریض را. هم تشخیص خیلی مزه داد و هم رفتار استاد با سابقه چند ساله که جلوی همه کوتاه آمد و مرا تشویق کرد. خدایا نفس پذیرش اشتباه را در هر رتبه ای از من نگیر.

نگاه میکنم به آسمان زرد کم عمق

گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان، نگاه دار سر رشته که نگهدارد

مال بیست و یکم مرداد